In Nederland heb ik altijd op vlakke, geasfalteerd wegen gereden. Vandaar dat toen ik naar Australië ging emigreren ik mezelf een terrein- wagen (4WD) beloofde om de ruige wildernis mee te verkennen of een weekend mee te gaan kamperen.

Gelijk in de eerste week (oktober 1997) zijn Lisa en ik op pad gegaan om naar een tweedehandsje te kijken. Er moesten veel afwegingen gemaakt worden zoals de grootte van de auto, open of een hardtop en de ouderdom. Maar binnen een paar uur zagen we precies wat we wilden en een paar dagen later (vanwege de keuring etc.) was ik de trotse eigenaar van een Suzuki JLX hardtop.

Omdat Lisa een (15-jaar) oude Mazda station had, moesten we na een paar maanden een vervangende auto vinden. Tegen die tijd was het nieuwtje van een terreinwagen er wel af en ik besloot een nieuwe (gebruikte) auto te kopen en Lisa kon dan de Suzuki gebruiken.

De voor de hand liggende keuzes waren voornamelijk Aziatische auto’s (Mitsubishi, Hyundai, Toyota) of gebruikte lease-auto’s (Mitsubishi Magna, Ford Falcon, Holden Commodore), maar in overeenstemming met mijn eerdere keuzes (Alfa Romeo en Rover 600) zocht ik meer naar iets ongewoners. Rekening houdend met mijn budget, had ik mijn zinnen op een Chrysler Neon gezet en toen demonstratie-modellen werden aangeboden, sloegen we toe (augustus 1998):

De oude:

en de nieuwe!

De nieuwe auto is een aardbei-rode Chrysler Neon SX. The Chrysler komt in 2 modellen en dit is de ‘simpele’ versie, maar heeft toch electrische spiegels, dubbele airbag, air-conditioning, stuurbekrachtiging, etc. Het enige dat ontbreekt zijn electrische ramen.

Aan de andere kant heeft de auto een krachtige 2-liter motor en gave velgen die met de auto mee kwamen. De auto was 10 maanden oud en had 13.000 kilometer gedaan (dus nog genoeg garantie). Een automaat is een standaard optie, maar omdat het een demonstratie-model was hadden we geen andere keus dan een schakelbak. Waarschijnlijk beter ook want het is een goede 5-bak, terwijl de automaat slechts 3 versnellingen heeft (en dat zou de prestatie nadelig beïnvloeden).

De auto heeft heel veel (Amerikaanse ?) gadgets, zoals: bekerhouders, spiegeltjes in beide zonnekleppen (met een klein lampje) en een alarm als je het licht laat branden, .. of je sleutel in het contact laat, verlichting in de kofferbak en extra verlichting van het dashboard als je de deur opent. We hebben een startonderbreker later installeren en gekoppeld aan de centrale deurvergrendeling (dus het werkt op afstand). De enige nadelen tot dusver: een rare knop voor de lichten, een oneven laadvloer en een slechte afwerking van het plafond.

Voor mij was het weer terug naar een schakelbak, maar deze keer aan de linkerkant. Daar wen je snel genoeg aan (helemaal omdat ik onder tussen gewend ben aan het links rijden). Nu weet ik ook waarom zoveel ‘right-hand-drive’ auto’s de hendels voor de knipperlichten en de ruitenwissers verwisselen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ze dit deden, maar ik weet dat nu omdat de Neon de hendels op z’n Europees/Amerikaans heeft (knipperlichten links, ruitenwissers rechts). Stel je de volgende situatie voor als je een bocht nadert: je remt af, trapt de koppeling in, schakelt terug met je linkerhand en geeft je richting aan met .. ook je linkerhand !! Het is geen onoverkomelijk probleem, maar het zou inderdaad makkelijker zijn als je richting kon aangeven met je rechterhand die op het stuur ligt.

Ongelukken

De Neon is geen gelukkige auto geweest. In december 1998 schaafde een auto mijn linkerkant toen hij in mijn baan kwam bij het ontwijken van een invoegende bus. Het was slechts een licht contact en de auto reed door. Ik had de keus om óf hem te achtervolgen, óf te stoppen en de details van getuigen te noteren. Ik schreef de nummerplaat op en stopte. Ik moet de politie een complimentje geven want het eerste nieuws wat ik hoorde was dat de eigenaar van de auto, wiens nummer ik genoteerd had, zelfs ontkende in de buurt te zijn geweest van de plaats-des-onheils. Je twijfelt altijd of je wel het goede nummer opgeschreven hebt, maar een paar weken later bevestigde de politie dat het zijn (of feitelijk: haar) auto was die het ongeluk had veroorzaakt (waarschijnlijk heb ze lak op de andere auto gevonden).

In Australië krijg je 12 punten met je rijbewijs. Voor iedere overtreding worden er een bepaald aantal punten van afgetrokken (voor de periode van 3 jaar, waarna je ze weer terug krijgt). Als je al je punten kwijt bent, verlies je ook je rijbewijs voor 3 maanden. Dus ik heb nu (tot september 2002) nog maar 9 punten. Net als Lisa is gefotografeerd werd toen ze door een rood stoplicht reed (donker-oranje volgens haar).

This page is also available in English