Well, it has been more than the usual three months (closer to 5 actually), so about time to keep you all informed of my (and Lisa’s) life here in Perth.

As you can gather from the title it has not all been sunshine, although the weather keeps a constant attraction of Perth. Take this winter (for your Northern hemisphere ignorants: it’s winter over here from June to August :-): temperatures between 15 and 20 so far and still mostly sunny weather. As noted during last years winter are the only things cold the houses: no central heating and bad insulation make them more susceptible to outside temperatures than the houses I knew in Holland. But this house is a lot better then our rental unit and we now also have a big gasheater for those ‘cold’ winter nights.

We still like our house very much, but the first bad experience I want to share with you was our first bad experience with the house. Somewhere early April I came home a bit earlier than usual (I had worked in the area so rather than go back to the office, I went straight home). When I turned into the driveway I saw a boy in a bicycle-helmet jump the carport-fence. At first I thought it might be one of our neighbours’ kids as they frequently loose a ball in our garden. So I walked after him, but couldn’t see anyone in the backgarden. When I went back to the front and picked up our mail, I saw a bike on our front-porch. So I thought that some kid would have to come and beg for his bike back and to make him eat humble-pie I locked it in our shed.

So all-in-all it wasn’t ‘til about 10 minutes after I arrived that I entered the house. There I saw that our bedroom was in disarray (more than usual) and suddenly it clicked: that was no friendly neighbourhood kid, but a burglar. I quickly found the point of entry: a bedroom windows on the side of the house was smashed with a brick. A quick check in the bedroom, showed that most of my stuff was still there (sunglasses, watch), but I couldn’t account for Lisa’s jewellery (although several items were on the floor and nightstand). Nothing else in the house (TV, stereo, computer) seemed to be touched.

By now Lisa came home, and she was already alarmed by our neighbours on the street. They had seen a boy jump over the backyard fence, into their garden and then over the next fence. They had warned the neighbourhood security-patrol who was giving chase. We called the police while Lisa discovered that some items of her jewellery where indeed gone, plus some small change. The value of the jewellery wasn’t much, but it had belonged to her grandmother so it had sentimental value.

About half-an-hour later the police came to get our statement. They had actually managed to catch the boy, with the jewellery and some of the money. Later in the evening (when we were ready to have a stiff drink) we found out that there was also a bottle of Johnny Walker whiskey missing and some moneyboxes form the study (so he had been through the whole house).

In the end the jewellery and half the money was recovered and the rest was refunded by the insurance. They also took care of the broken window (that same evening) and replaced the vertical blinds that were damaged by the brick. So as far as burglaries go we can’t complain as no harm (personally or financially) was done. But you don’t feel safe, especially the first night when we woke up at every sound. From the police we heard that it was a 14-year old Aboriginal boy from the other side of town. His mother didn’t want to deal with him anymore and as a repeat-offender he would be severely punished. It makes us feel a little bit better that he seemed more an occasion-burglar than someone from our area.

We had planned an alarm system, but not straight away. Currently we are saving for the gasheater (which we in the mean time have bought), a new bed (in view of guests coming) and of course our wedding. Planning for that is taking shape (in other words: lots of money is spent). We now have got the church, a photographer, the hotel and a DJ booked.

We also have asked our respective bridesmaids and groomsmen. It was pretty hard for me to find people that really are MY friends. At first I waited to see what reactions from Holland would be. I really was in two minds: on the one hand it would be great to have friends and relatives present at our wedding, but on the other it is not likely that they would make such a trip every year. And the period around our wedding we would have limited time for anyone so perhaps it would be better if they would come whenever it is more convenient for everyone, in particular as we are going to have a second party in Holland, while on our honeymoon.

In the end I choose Paul to be my best man. He lives just down the road from us and his girlfriend is a good friend of Lisa (she’s a bridesmaid) so we spent quite a lot of time with them. The other grooms’man’ is Tracy. I met Tracy on my trip to New Zealand and she was, besides Lisa, my reason to visit Perth 3 years ago. So in a way she’s responsible for me and Lisa getting together and this is my way of repaying.

Lisa went looking for dresses the other day with her mother. And again a few weeks later with the bridesmaids and groomswoman. Apparently they have all chosen a dress but of course I’m not supposed to know anything about this. Now that this has defined a lot of the colours for the wedding, we can continue planning (flowers, invitations, my costume, etc.) in the coming period.

At the end of June we even went to a relationship course. This was a requirement of the church and we agreed it could be useful. The course focused on communication and although both Lisa and I have followed communication-courses for our respective jobs (active listening, interviewing, open questions, conflict resolution, etc.) it was interesting. In particular the personal stories of the other couples confirmed that we are quite normal and everyone goes through certain phases and stages.

Another reason for titling this message ‘bad’ is/was my job-situation. Last time I told you that I had to leave PDP Networks and that I found a job with Corporate Computer Consultants (CCC). Although initially this job sounded promising, it didn’t turn out that way: I was project managing myself (and doing a good job of it), but more importantly: the manager/owner did not hand over any projects. So while everybody else was busy, I could only deal with some of the crumbs or the small projects laying around. I indicated this at the end-of-April, but nothing changed and at the end-of-May, Graeme said that they simply did not have enough work on my level and that it was not economical (for them) nor challenging (for me) to keep me on. That was true but with a weeks notice, I suddenly had to start looking for a new job (again).

It took a bit longer this time, but I wanted to find a more permanent position. In the meantime I did some technical support work. Some short-term contracts and even casual (freelance) technical work. Back to basics, but it kept me off the streets, money in the bank and more Perth-experience.

Mid-July I found a position as Service Delivery Manager with Strategic Computer Solutions (SCS). SCS is a growing firm (from 7 to 15 last year), mainly dealing with workflow, document management and messaging on Microsoft platforms. As they were growing one of the directors found he was spending to much time on the operational management of the technical services and hence the need for a Service Delivery Manager. As such I am responsible for the 4 engineers and the helpdesk, both internally with regards to performance and structure as externally with contracts and service levels.

My first impression of the company is very good, with lots of similarities with Pink Elephant (young, enthusiastic, focus on quality rather than a fast buck). But like last time I have only work as short while here, so more news next time (and hopefully I will still be working here then !! :-).

During my involuntary ‘holiday’ I was beginning to become the proverbial ‘houseman’, although I did quite a lot of work outside. Another round of pruning (bamboo grows beyond believe) and some extensions to the reticulation. I keep surprising myself (and Lisa) with my handiwork. Together we have now started to do some interior painting. We are starting at the spare bedrooms (which are out of sight), but once we have mastered the art, we’ll have to do at least one wall in the living room.

However, we are not allowed to do too much. My parents are coming over in October/November for 6 weeks and as we will both be working for most of that, we have to find ways to keep them occupied. We hope to show them as much as possible of our lifestyle here (and in Australia in general) and have ‘planned’ various trips. For instance to the block of land one of Lisa’s friends has. It’s a piece of bushland of moderate proportions to standards here although 90+ hectares is quite substantial in Dutch terms. We went there the other day (in the Suzuki 4WD) for some logging and a picnic.

We are getting some practise with playing hosts. In July Lisa’s niece -Cassie- came over for a week to attend a course on the university. She lives in Binningup which is 2 hours South of Perth (we’ve been there a few times to take the Suzi on the beach, see on our webpages). Also some friends stayed over for a night after visiting the Neil Diamond concert. During the concert we baby-sitted their 8-month old son. And in September a friend of mine from Holland hopes to visit for a week. Also we’ve already been bombarded as THE place for the family-Christmas (probably a typical Aussie ‘barby’).

Other then that does winter here means sports (as summer is too hot -or too nice to be anywhere else but on the beach-). I am still playing badminton and have even been bombarded to president of our club (because there weren’t that many people on the annual meeting). We have also started pennants-competition again but just like last year we’re no match for most teams and have to be happy with an occasional set or a narrow loss.

Lisa still plays hockey, although early in July she managed to severely sprain her ankle. The first time it wasn’t too bad and seemed to heal quite quickly, but -you guessed it- she started playing on it too soon and 3 weeks later she managed to stretch all 5 ligaments. Fortunately again it healed reasonable quickly so that she was mobile enough to keep working etc.

In the mean time I have moved my Internet-services to minimise the costs (most of my connection is done at work, so I only need a small-user account). My webhosting is now done by Tripod which is free of charge. This does mean that when you visit the page you will get an additional windows with some commercial info: just ignore that ! Don’t ignore our webpage though as it contains more info on things discussed in this e-mail as well as digital photo’s of some of our wedding-locations.

Click HERE to return to Simons Life-in-Australia page

SLECHT EN GOED

Het is al weer meer dan de gebruikelijke 3 maanden geleden (bijna 5 om precies te zijn) dat ik jullie op de hoogte gebracht heb van mijn (en Lisa’s) leventje in Perth.

Zoals je misschien wel kunt lezen uit de koptekst is het niet allemaal zonneschijn geweest, hoewel het weer een blijvende attractie is van Perth. Neem deze winter bijvoorbeeld (voor wie het niet door heeft: de winter hier is van juni tot augustus): temperaturen van tussen de 15 en 20 graden tot nu toe en nog steeds overwegend zonnig. Zoals vorig jaar al opgemerkt is eigenlijk het enige dat koud wordt de huizen: geen centrale verwarming en een slechte isolatie maakt ze meer gevoelig voor de buitentemperatuur dan de huizen in Nederland. Maar dit huis is een stuk beter dan ons huurhuis en we hebben nu ook een grote gaskachel voor de ‘koude’ winteravonden.

We zijn nog steeds erg in ons sas met het huis, maar de eerste slechte ervaring die ik wil vertellen was met ons huis. Ergens begin april kwam ik iets eerder dan gewoonlijk thuis (ik had in de buurt gewerkt dus in plaats van terug naar het kantoor kwam ik direct naar huis). Toen ik onze carport binnenreed, zag ik een jongen in een fietshelm over de schutting springen. In eerste instantie dacht ik dat het misschien één van onze buurkinderen was, omdat die regelmatig een bal in onze tuin verliezen. Dus ik wandelde achter hem aan, maar zag niemand in de achtertuin. Toen ik weer naar de voorkant ging en de post ophaalde, zag ik een fiets in ons voorportaal. Denkend dat er een kind vroeg-of-laat om zou komen vragen (en om hem dan eens goed de les te lezen), sloot ik deze in onze schuur.

Dus al-met-al was het bijna 10 minuten later dat ik heb huis binnenging. Daar zag ik dat het een rommeltje was in onze slaapkamer (meer dan normaal) en toen viel het kwartje: dat was geen buurtkind, maar een inbreker. Ik vond gemakkelijk hoe hij binnen was gekomen: een raam in één van de andere slaapkamers (aan de zijkant) was met een steen ingegooid. Een snelle controle van de slaapkamer vond al mijn spullen aanwezig (zonnebrillen, horloge), maar ik wist niet hoe het met Lisa’s juwelen was (en een aantal lag verspreid over de vloer). Verder leek niets in het huis (TV, stereo, video) aangeraakt.

Tegen deze tijd kwam Lisa thuis, en zij werd al op de hoogte gesteld door onze buren op straat. Die hadden een jongen over de schutting zien springen, door hun tuin en over de volgende schutting. Zij hadden de buurtbewaking ingeschakeld. Wij belden de politie, terwijl Lisa er achter kwam dat inderdaad een aantal juwelen was verdwenen, plus wat kleingeld. De waarde van de juwelen was niet zo groot, maar het waren erfstukken van haar oma.

Ongeveer een half uur later kwam de politie langs om een verklaring. Zij hadden de inbreker te pakken, met de juwelen en een gedeelte van het geld. Later op de avond (toen we een stevige borrel wilden drinken) bleek dat er ook een fles Johnny Walker whisky en twee spaarpotten uit de studeerkamer verdwenen waren (dus hij had wel degelijk door het hele huis gelopen).

Uiteindelijk zijn al juwelen en de helft van het geld teruggevonden en de rest werd door de verzekering betaald. Die zorgde ook voor het gebroken raam (diezelfde avond) en vervingen de lamellen die beschadigd waren door de steen. Dus voor een inbraak mogen we niet klagen aangezien er geen schade (persoonlijk of financieel) was. Maar je voelt je niet veilig, in het bijzonder in de eerste nacht toen we van elk geluid wakker schrokken. Van de politie begrepen we dat de inbreker een 14-jarig Aboriginal jongen was van de andere kant van de stad. Zijn moeder wil niets meer met hem te maken hebben en vanwege eerdere ‘misdaden’ zal hij de jeugdgevangenis ingaan. Het is een beter gevoel dat het hier waarschijnlijk om een gelegenheidsinbreker ging dan van een lokale bende.

We hebben al gesproken over een alarmsysteem, maar nu nog niet. Op het moment sparen we voor een gaskachel (die we al gekocht hebben), een nieuw bed (voor onze toekomstige gasten) en uiteraard onze trouwerij. De planning daarvoor begint een vorm aan te nemen (in andere woorden: bakken met geld worden uitgegeven). We hebben nu de kerk, een fotograaf, het hotel en een diskjockey geboekt.

We hebben ook onze respectievelijke bruidsmeisjes en ‘bruidegom-mannen’ (groomsmen) gevraagd. Het was moeilijk voor mij om personen te vinden die echt MIJN vrienden waren. In het begin heb ik afgewacht wat de reactie vanuit Nederland zou zijn. Ik hinkte op twee gedachten: aan de ene kant zou het fantastisch zijn om vrienden en familie aanwezig te hebben bij ons huwelijk, maar aan de andere kant is het niet waarschijnlijk dat die zo’n reis elk jaar zullen maken. En in de periode rondom ons huwelijk hebben wij slechts beperkt tijd beschikbaar voor hen dus misschien is het beter als iedereen op een meer gelegen tijdstip komt, in het bijzonder omdat we toch ook al een tweede feest in Nederland zullen hebben, op onze huwelijksreis.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor Paul als mijn ‘best man’. Hij woont om de hoek bij ons en zijn vriendin is een oude vriendin van Lisa (en één van haar bruidsmeisjes), dus we gaan veel met hen om. De andere bruidegom’man’ is Tracy. Ik ontmoette Tracy tijdens mijn vakantie in Nieuw Zeeland en zij was, naast Lisa, mijn reden om Perth 3 jaar geleden te bezoeken. Als zodanig is zij dus verantwoordelijk voor de herontmoeting tussen Lisa en mij, en op deze manier kan ik haar ‘bedanken’.

Onlangs ging Lisa op jacht naar een jurk met haar moeder en een paar weken geleden weer met de bruidsmeisjes en bruidegom-vrouw. Klaarblijkelijk hebben ze allemaal een keus kunnen maken, maar ik mag daar niets van weten. Nu dat dit achter de rug is en de kleur bepaald is, kunnen we verder gaan plannen (bloemen, uitnodigingen, mijn pak, etc.).

Aan het eind van juni zijn we zelfs naar een relatie-curses geweest. Dit was een verplichting van de kerk en wij dachten dat het nuttig kon zijn. De cursus concentreerde op de communicatie en hoewel zowel Lisa als ik soortgelijke cursussen voor ons werk gevolgd hebben (actief luisteren, vragenstellen, conflict hantering, etc.) was het interessant. Vooral de ervaringen van andere stellen, die bevestigde dat wij ‘normaal’ zijn en dat iedereen zo zijn ups en downs heeft.

En andere reden om dit bericht als ‘SLECHT’ te betitelen is mijn werksituatie. De laatste keer heb ik verteld dat ik PDP Networks moest verlaten en dat ik een baan gevonden had bij with Corporate Computer Consultants (CCC). Hoewel dit in eerste instantie een veelbelovende functie leek, viel het tegen: Ik managede mezelf, maar belangrijker: de eigenaar/manager droeg geen projecten over. Dus terwijl iedereen het druk had, kon ik slechts kleine dingen doen. Ik gaf dit reeds in april aan, maar niets veranderde en eind mei zei Graeme dat ze niet genoeg werk voor mij hadden. Dit was natuurlijk waar, maar met slechts een week opzegtermijn, moest ik plots (weer) op zoek naar een andere baan.

Het duurde iets langer deze keer, maar ik wilde nu iets permanents vinden. In de tussentijd heb ik wat technisch werk gedaan. Kortlopende contracten of freelance werk. Terug naar de (technische) basis, maar het hield me bezig, bracht brood op de plank en meer Perth-ervaring.

Medio juli vond ik een baan als Service Delivery Manager voor Strategic Computer Solutions (SCS). SCS is een groeiend bedrijf (van 7 naar 15 medewerkers vorig jaar), voornamelijk op het gebied van workflow, document management en messaging in Microsoft netwerken. Omdat ze groeiden, vond één van de directeuren dat hij te veel tijd besteedde aan het dagelijkse management van de technische services en vandaar de noodzaak voor een Service Delivery Manager. Als zodanig ben ik verantwoordelijk voor de 4 technici en de helpdesk, zowel intern qua rendement en organisatie als extern met contracten en service niveaus.

Mijn eerste indruk van het bedrijf is erg goed, het lijkt veel op Pink Elephant (jong, enthousiast, focus op kwaliteit boven een vlugge winst). Maar net zoals de laatste keer ben ik er nog maar kort geweest, dus meer nieuws de volgende keer (en hopelijk werk ik er dan nog steeds !! :-).

Gedurende mijn onvrijwillige ‘vakantie’ ben ik een aardige huisman geworden, hoewel ik aardig wat werk in de tuin gedaan heb. Wederom flink gesnoeid (bamboe groeit als kool) en wat uitbreidingen aan reticulatie. Ik blijf mezelf verbazen (en Lisa) met mijn doe-het-zelf-werk. Samen zijn we nu begonnen aan wat schilderwerk in het huis. We beginnen in de logeerkamers (uit het zicht), maar zodra we voldoende geleerd hebben, moet er tenminste één muur in de woonkamer geschilderd worden.

We mogen echter niet té veel doen. Mijn ouders komen voor 6 weken op bezoek in oktober/november en aangezien wij waarschijnlijk gedurende die tijd zullen werken, moeten we ze bezig zien te houden. We hopen ze zoveel mogelijk te laten zien van ons leven hier (en van Australië in het algemeen) en hebben al diverse uitstapjes gepland. Bijvoorbeeld naar het stukje grond van één van Lisa’s vrienden. Het is een stuk wildernis van beperkte omvang, hoewel met meer dan 90 hectare het voor Nederlandse termen tamelijk omvangrijk is. Wij zijn er pas geweest (in de Suzuki 4WD) om wat hout te kappen en een picknick.

We krijgen dus wat ervaring met gastvrijheid. In juli heeft Lisa’s nicht, Cassie, hier een week gelogeerd omdat ze naar een vakantiecursus van de universiteit ging. Zij woont in Binningup wat 2 uur ten zuiden van Perth ligt (wij zijn daar een aantal maal geweest, oa. met de Suzuki het strand op). Ook zijn wat vrienden blijven slapen na een bezoek aan het Neil Diamond concert. Tijdens het concert hebben wij op hun 8-maanden oude zoontje gepast. En in september hoop ik een vriendin vanuit Nederland te ontvangen voor een week. Ook zijn we al gebombardeerd als de lokatie voor het familiekerstfeest dit jaar (waarschijnlijk een typisch Australische barbecue).

Verder betekent de winter hier sport (omdat de zomer te warm is, of te lekker om niet aan het strand te liggen. I speel nog steeds badminton en ben zelfs benoemd tot ‘president’ van onze club (omdat er zo weinig leden aanwezig waren op de jaarlijkse vergadering). We zijn ook begonnen met de competitie, maar net als vorig jaar zijn we geen partij voor de meeste andere teams en moeten we tevreden zijn met een klein verlies of een set-winst af-en-toe.

Lisa speelt nog steeds hockey, maar in juli heeft ze haar enkel goed verzwikt. De eerste keer was het nog niet zo erg en het leek allemaal snel te genezen, maar -zoals je misschien al begreep- ze begon te vroeg weer te spelen en 3 weken laten ging ze finaal door alle 5 de enkelbanden heen. Gelukkig geneest het allemaal voorspoedig en ze is mobiel genoeg om te blijven werken etc.

Ondertussen heb ik onze Internet-service verhuisd om op de kosten te besparen (het meeste doe ik via mijn werk dus ik hoef slechts een beperkte service). De internet-pagina’s komen nu via Tripod en dat is gratis. Dit betekent dat jullie een extra pagina met advertenties te zien krijgen, maar de kun je gewoon negeren ! Vergeet echter niet naar onze pagina’s te kijken aangezien die extra informatie bevatten en digital foto’s van o.a. onze trouwlocaties.

Klik HIER om terug te keren naar Simons Leven-in-Australië pagina