I bet you were waiting for it (as it has been over 4 months), but here is our infrequent update on life-in-Aus. Close enough to the end of the millennium to wish everyone a Merry Christmas and a Happy New Year in advance (or a quiet New Year if you’re in the computer industry like me). Gee, those months have just zoomed by, we’ve been really busy and enough has happened to make this a sizeable update.

Last time I left you with the news that I had started a new job (again) and this time I can tell you more about it. I am still Service Delivery Manager for Strategic Computer Solutions (SCS) and am thoroughly enjoying working for this company. The company specialises in messaging (MS Exchange) and workflow, which is an interesting change/refinement in technology for me.

My job is to manage the day-to-day operations of the 4 technicians and the helpdesk-lady: make sure they handle their request, log their time, inform their customers etc.etc. On top of that I also project-manage the more sizeable jobs, including some of the development projects of the 5 developers of SCS. And with the general manager letting go of these jobs, we are also re-organising the internal procedures (making them a bit more formal in preparation of ISO-certification).

My most enjoyable project was organising the move of the company itself. We only moved from the second to the fourth floor, but also from the street to the riverside! And we got more space, so where I first shared an office with the helpdesk (in a ‘cubby’ without natural light), I now have my own office with a river view. Between the office and the river lies a public park an end-October/early-November we could perfectly follow the Rally Australia races. 

Another first class perk was that just the other week I was invited for a Xmas boat trip that went to Rottnest and I got to do another dive (all in the boss’ time :-). I hooked up with two experienced divers from Busselton who went cray-hunting. We only caught a small one but for a while they hunted a monster-one which in the end zoomed straight by me (I didn’t know they could swim that fast). Also we saw a decent stingray (about 1 meter across).

The drawback from the job is that I am now travelling by bus. This job does not give me a parking place in town and bus fares are cheaper than petrol & parking combined. I can’t complain really as the bus stop is only 500 meters from our house and the bus stops in front of the office-building, busses run every few minutes during peak-hour (thinning to every 20 mins later) and because of bus-lanes the trip takes about as much time as by car (which is 20 minutes). Normally the busses aren’t crowded so you get a seat (or even a double one).

But after this glowing endorsement of the busses I have to say that of course bus stops aren’t everywhere and public transport is really focuses to/from town. Going somewhere else can be a real hassle. Plus that busses can be hot (as can the walk be) and the trip is sort of passive (rather than driving and listening to the radio), although I do manage to read.

It’s a light burden to wear, if nothing else it will protect my car. In August I managed to get the Neon damaged again. This time it was my fault as the person in front of me abruptly braked for an orange light. I braked too, but skidded (it was a rainy, slippery road) into his back. Because I braked, the Neon was tilted and slid under the bumper, crumpling up the hood. While the other car only had a slight dent in its rear-bumper, the Neon had $7.000 damage! This as Chrysler parts are incredibly expensive (a $1.000 for a set of headlights).

Being the law-abiding citizen that I am, I reported the accident (something which is compulsory when the damage is over $1.000). To my astonishment I was presented a few weeks later with a traffic infringement for ‘driving without due care’. This while probably the other party hadn’t even fixed his car so beside me there was no other ‘victim’. On top of the $100 fine, it also costed me 3 demerit points.

I may have explained this before, but here in Australia you get 12 points on your licence. For each traffic violation you loose a specific number of points (for three years, after which they are given back). When you loose all your points, your licence is revoked for 3 months. So I am down to 9 points for the next 2½ years. But so is Lisa as she was caught driving through a red light (dark orange in her version of the story), so it has not been a good period for us lately on the road.

Lisa is still doing the same work. In September she went to Melbourne for 2 weeks, which has been the longest we’ve been apart since I came to Australia (which was exactly 2 years ago in that period). With the National Registration Authority she finally gets (some of) the recognition for the job she is doing here alone in Western Australia.

The two years I have been in Australia now, entitle me to become an Australian Citizen. However, if I would choose to do that, I would loose my Dutch Nationality and I reckon that a Dutch (/European) passport is more beneficial for travelling and for future children. On the other hand have these two years proven that I have made the right decision. Apart from some less positive work-experiences (which now seem to be over) I am enjoying the (West-) Australian lifestyle, space and the weather.

So I missed out on voting in the referendum. Voting here is compulsory (otherwise no-one would go with this nice weather ;-) and in November a referendum was held on whether or not the -English- queen should be the Australian head-of-state. The twist in this referendum was that there were only 2 options: either the queen (the old situation) or a president that got elected by the parliament. There was no room to choose a president selected by the people, which made the republicans divided. In the end the queen remains the sovereign.

What I didn’t miss out on was the hayfever. After two relatively easy years, this year it has been as bad as it has ever been in the Netherlands (albeit that there it was in May/June). It could be that two years ago I didn’t arrive in Australia until October and last year we spend 3 weeks early October in the Netherlands and Bintan, but this year there was no escaping. As per ‘usual’ it is mainly my nose that gets affected and I found (the hard way) that lots of the West Australian wildflowers cause a ‘sneeze-attack’. Fortunately have I found an excellent anti-histamine that suppresses the hayfever for 5-6 hours (Demazin) so if I have to, I can battle it and now we’re in summer the poll-count I’m allergic to has subsided.

We’re happy that we have booked our honeymoon in Singapore, rather than Indonesia like last year (due to all the unrest in East Timor). Progress on our wedding has been made and we are almost totally prepared. Lisa and her bridesmaids (and my groomswoman) have been fitted for their dresses, the respective mothers have co-ordinated their outfits and we’ve arranged for the flowers and the stationary. With my parents we have also further planned the Dutch reception. It was nice to be able to involve them in our preparations when they were here. All that remains are our rings, my suit, a hire-car and our gift-registry. We plan to set up both an up-market gift registry as well as one that is more affordable.

Further steps to our ‘family-unit’ were made when we became the official godparents of Anne & Steve’s children. This was during a naming-ceremony (a sort of baptising without the Christian influences) in August.

In between all this we have tried to make improvements to our house. From the beginning we had intended to paint the spare bedrooms (as they had sickly walls) and winter seemed a perfect time. However, various social obligations (or just plainly no energy) made it a slow process. By October we had finished our first room. Actually for both really the first room we ever painted and we are happy with the result (this should be motivating for painting the other 2 rooms and a wall in the living room).

The improvements were meant for the increased comfort of our guests. At the end-of-September Mariska stayed with us. I had met Mariska during my Northern Territory tour in 1996 (just before I met up with Lisa again) and this time she did a tour from Darwin to Perth. Rather than the original week, she only stayed three days so we had to quickly zoom by some of the landmarks in Perth. Unfortunately the weather was raining which is somewhat of an exception.

In fact we’ve had a very dry winter (and rather warm with 4 degrees the lowest temperature). There was already talk of radical water-bans, but a stormy bout of rain in October provided much needed water to the dams.

But the weather turned nice, just when my parents arrived. That was in the middle of October for a stay of 6 weeks. A big trip for them, but they had virtually no jet-lag. It was great to show them our way-of-life and Perth tourist attractions. Lisa’s parents helped by occasionally taking them out during the week and of course we did all the local attractions in the evenings and weekend.

We took a long weekend of and went to the Southwest. First to Margaret River, the wine-area 3 hours south of Perth. On the coast there we saw whales frolic and on the way back our bush-path was blocked by a (dhugite) snake. More civilised animals (cockatoos, koala’s and kangaroos) in a wildpark. And then further on to the South coast. In Walpole we did the Tree Top Walk were suspended walkways bring you up to 40 metres into the treetops. And in Albany we saw various coastal rock formations.

My parents did a great job getting accustomed to the Aussie way-of-life. My dad even joined the sweepstakes on Melbourne Cup day (the biggest horse race of the year) and it may have been beginners-luck (or my tips) but he doubled his money.

My mum spoiled us by doing the washing and sometimes they would cater a Dutch meal for us. My dad also helped Lisa in the garden, painting our fences and looking after the lawn and the plants. In fact he painted one of the bedrooms in 4 days (a feat which previously had taken us 6 weeks). Earlier in spring we had our front-lawn verticut and Lisa has brought some colour into the garden with petunias and even tulips and irises (for a ‘Dutch touch’). She has also grown some tomatoes and capsicum (now -thanks to my dad- we have a more extensive veggie-patch).

She has also brought some smells into the house with the breadmaker I gave her for her birthday (1 October in case you missed it !). Now we bake our own bread and after some careful starts we are experimenting with various additives (fruits, nuts, grains, ..).

And already it’s December, which is summer & party season. Personally I think that the Millennium-bug will fizzle but who knows, this could be the last e-mail you get from me (for a while for sure). All the stories above (and more) can be found in more detail and with digital photos and links on our renewed web pages. During Lisa’s trip to Melbourne I have spent some time on the computer playing with frames and other gadgets.

Voor het nieuwe millennium

Ik wed dat je er al op zat te wachten (het is immers al weer meer dan 3 weken geleden), maar hier is ons onregelmatige verslag van het leven-in-Australië. Vlakbij het einde van dit millennium, dus iedereen alvast een Gelukkig Kerstfeest en goed Nieuw Jaar toegewenst (of een rustig nieuw jaar als je net als ik in de computer-industrie werkt). Ongeloofelijk hoe de afgelopen maanden voorbij gesneld zijn, we zijn aardig druk geweest en dus genoeg te vertellen voor een lang verslag.

De laatste keer sloot ik af met het nieuws dat ik (weer) een nieuw baan begonnen was en deze keer kan ik hier meer van vertellen. Ik ben nog steeds Service Delivery Manager bij Strategic Computer Solutions (SCS) en heb het hier goed naar mijn zin. Het bedrijf specialiseert zich in communicatie (MS Exchange) en werk-routering, wat een interessante verandering/verfijning van technologie voor mij is.

Het is mijn taak om de dagelijkse gang-van-zaken te regelen voor de 4 technici en de helpdesk-mevrouw: ervoor te zorgen dat ze hun verzoeken behandelen, hun tijd loggen, de klanten op de hoogte houden etc.etc. Daarbij fungeer ik ook als project manager voor de grotere projecten, inclusief een aantal van de ontwikkelprojecten van de 5 programmeurs van SCS. En omdat de directeur nu wat van deze klusje(aan mij) delegeert, zijn we ook de interne procedures aan het re-organiseren (om ze iets formeler te maken ter voorbereiding voor ISO-certificatie)

Mijn beste project was wel het organiseren van onze eigen verhuizing. We verhuizden slechts van de tweede naar de vierde verdieping, maar ook van de straatkant naar de rivierzijde! En we kregen meer ruimte, dus waar ik eerst een hokje zonder natuurlijk licht deelde met de helpdesk, heb ik nu mijn eigen kantoor met uitzicht op de rivier. Tussen mijn kantoor en de rivier ligt een park en eind-oktober konden we zo de Rally Australia volgen. 

Een ander meevallertje was dan onlangs ik werd uitgenodigd voor een kerstmis-boot-trip naar Rottnest en ik weer eens kon duiken (op kosten van de zaak :-). Ik dook met 2 ervaren lui van Busselton die op kreeften jaagden. We vingen slechts een kleintje, maar gedurende een tijdje joegen ze op een reuzachtige die uiteindelijk vlak voor me langs wegvluchtte (ik wist niet dat ze zo hard konden zwemmen). Ook zagen we een redelijke stingray (ongeveer een meter spanwijdte).

Het nadeel van de baan is dat ik nu met de bus moet. Deze baan geeft me geen parkeerplaats in de stad en de bus is goedkoper dan de parkeermeter. Ik mag niet echt klagen want de bus stops slechts 500 meter bij ons huis vandaan en direkt voor het kantoor, de bussen gaan elke 5 minuten in de spits (elke 20 daarbuiten) en vanwege de busbanen duurt de reis net zo lang als met de auto (en dat is 20 minuten). Normaal gesproken zijn de bussen zo rustig dat je een zitplaats hebt.

Maar na deze vrijblijvende reclame voor het openbaar vervoer, moet ik toch zeggen dat bussen niet overval stoppen en dat het voornamelijk centreert op routes van en naar de stad. Als je ergens anders heen wilt,moet je soms veel overstappen. En bussen kunnen ook erg benauwd zijn (net als de wandeling in 35+ graden), plus dat een busrit nogal passief is (anders dan het autorijden en luisteren naar de radio) hoewel je wel weer wat kunt lezen.

Een klein ongemak dus, maar het beschermt tenminste mijn auto. In augustus heb ik daar weer schade mee gereden. En deze keer was het mijn schuld aangezien de persoon voor mij plotseling op de rem stond voor een oranje stoplicht. Ik remde nog wel, maar gleed (over een natte weg) tegen de achterkant aan. Omdat ik remde was de Neon voor inelkaar gedoken en gleed onder de bumper en verkreukelde de motorkap. Terwijl de andere auto slechts een klein deukje had in zijn achterbumper, had de Neon voor $7.000 schade! Dit omdat Chrysler onderdelen hier ontzettend duur zijn ($1.000 voor een setje koplampen).

Omdat ik zo rechtschapen ben, rapporteerde ik het ongeval bij de politie (iets dat verplicht is bij schades boven de $1.000). Tot mijn verbazing kreeg ik een paar weken later ook nog eens een bekeuring voor 'onvoorzichtig rijden'. Ondanks dat de andere partij waarschijnlijk zijn auto heeft laten repareren en ik dus het enige 'slachtoffer' was. Dit kostte me $100 boete, plus 3 strafpunten.

Ik heb geloof ik al eens uitgelegd dat hier in Australië je 12 punten krijgt met je rijbewijs. Voor iedere overtreding gaan hier een aantal punten vanaf (voor de duur van 3 jaar, en dan krijg je ze weer terug). Als je al je punten kwijt raakt, raak je ook je rijbewijs kwijt voor 3 maanden. Dus ik heb nu voor de komende 2½ jaar. Lisa ook aangezien die betrapt werd toen ze door rood reed (donker-oranje zegt ze zelf), dus het is een trieste tijd voor ons op de weg geweest de laatste tijd.

Lisa doet nog steeds hetzelfde werk. In september ging ze naar Melbourne voor 2 weken wat het langste is dat we uit elkaar geweest zijn sinds mijn migratie (die precies in die periode 2 jaar geleden was). Bij de National Registration Authority krijgt ze eindelijk (iets van) de erkenning voor het werk dat ze doet hier (helemaal alleen) in West Australië.

Doordat ik nu (meer dan) 2 jaar in Australië woon, zou ik mij mogen laten naturaliseren tot Australiër. Echter, als ik dat zou willen, dan verlies ik mijn Nederlandse nationaliteit en ik denk dat een Nederlands/Europees paspoort meer voordelen heeft voor reizen en voor eventueel, toekomstige kinderen. Aan de andere kant hebben de afgelopen jaren bewezen dat ik de juiste keus gemaakt heb. Behalve van wat mindere werkervaringen (die nu over lijken) geniet ik van het (west) Australische leven, de ruimte en het weer.

Ik kon dus niet meedoen aan het referendum. Kiezen hier is verplicht (anders zou niemand dat doen met het mooie weer) en in november was er een referendum of de -Engelse- koningin het staatshoofd voor Australië zou blijven. Het geniep zat hem erin dat er slechts 2 mogelijkheden waren: of de koningin (de oude situatie) of een president die door het parlement gekozen zou worden. Er was geen mogelijkheid voor een gekozen president en dat verdeelde de republikeinen. Uiteindelijk heeft de koningin 'gewonnen' en blijft alles bij het oude.

Wat mij niet ontging was de hooikoorts. Na twee rustige jaren, was het dit jaar minstens zo erg als in Nederland (hoewel het daar in mei/juni was). Het kan zijn dat 2 jaar geleden ik pas in oktober in Australië aankwam en vorig jaar waren we 3 weken in september/oktober in Nederland en Bintan. Dit jaar was er geen ontsnappen aan. Zoals gewoonlijk was het voornamelijk mijn neus die te lijden had en ik kwam er achter dat veel van de west Australische flora een niesbui kan veroorzaken. Gelukkig heb ik een uitstekende anti-histamine gevonden die de gevolgen voor 5-6 uur kan onderdrukken (Demazin). Nu het zomer is, is het allemaal wat gezakt.

We zijn blij dat we onze huwelijksreis in Singapore geboekt hebben, en niet in Indonesië zoals vorig jaar (vanwege de onrust in oost Timor). We hebben weer veel geregeld voor onze trouwerij. Lisa en haar bruidsmeisjes (en mijn 'groomswoman') hebben hun jurken gepast, de beide moeders hebben hun kleding geco-ordineerd en we hebben de bloemen en uitnodigingen geregeld. Met mijn ouders hebben we ook de Nederlandse receptie gepland. Het was leuk om ook hen bij onze voorbereidingen te kunnen betrekken toen ze hier waren. Nu moeten we nog de ringen, mijn pak, de huur-auto en onze cadeau-lijst regelen.

We zijn zelfs al wat dichter bij een familie-leven nu we officieel peetouders zijn van Anne & Steve's kinderen. Dit tijdens een naamgevings-ceremonie (een soort niet-Christelijke doopplechtigheid) in augustus.

Tussen alles door hebben we geprobeerd om ons huis verder op te knappen. Al vanaf het begin wilden we de logeerkamers verven en de winter leek daar goed voor geschikt. Door sociale verplichtingen (or gewoon geen zin/energie) ging het slechts langzaam. In october hadden we onze eerste kamer af. Omdat die voor allebei de eerste kamer was die we verfden en het resultaat er mag wezen waren we hier best trots op (en een goede motivatie voor de andere 2 kamers en een muur in de woonkamer).

Al deze verbeteringen zijn voor het gemakt van onze gasten. Aan het eind van september verbleef Mariska bij ons. I had Mariska tijdens mijn reis door het Northern Territory ontmoet in 1996 (net voordat ik bij Lisa langs ging) en deze keer deed ze een tour van Darwin naar Perth. In plaats van een week zoals orgineel gepland, bleef ze slechts 3 dagen en we hadden het dus druk om alle s van Perth te laten zien. Helaas werkte het weer niet mee en regende het (wat hiet een uitzondering is).

Dit terwijl we juist een droge winter gehad hebben (en warm met 4 graden de laagste temperatuur). Er was zelfs al sprake van radikale waterbeperkingen, maar een stormachtige regenperiode in oktober gaf de nodige water voor de zomer.

En het weer werd net op tijd weer mooi voor de aankomst van mijn ouders. Dat was in het midden van oktober voor een verblijf van 6 weken. Een grote reis voor hen, maar ze hadden nauwelijks jet-lag. Het was fantastisch om hen onze manier van leven en de lokale attacties te laten zien. Lisa's ouders namen ze ook regelmatig mee er op uit gedurende de week en in het weekend konden we natuurlijk met zijn allen op pad.

We zijn ook een lang-weekeind naar het zuid-westen geweest. Eerst naar Margaret River, de wijnstreek 3 uur ten zuiden van Perth. Aan de kust daar zagen we walvissen en op de terugweg door de bosjes een giftige slang op het pad. Minder gevaarlijke dieren (papegaaien, koala's en kangaroes) zagen we in een park. Toen verder naar de zuidkust. In Walpole deden we de bomentop-wandeling, waarbij hangbruggen je tot 40 meter hoogte in de boomkruinen voeren. En in Albany zagen we diverse rotsformaties aan de kust.

Mijn ouders pastten zich goed aan. Mijn vader deed zelfs mee aan het gokken op Melbourne Day (de grootste paardenrace van het jaar) en het was misschien beginnersgeluk (of mijn goede tips), maar hij verdubbelde zijn geld.

Mijn moeder verwende ons door de was te doen en regelmatig voor een Nederlandse maaltijd te zorgen. Mijn vader hielp Lisa in de tuin, verfde de schutting en zorgde voor het gras en de plantjes. Hij verfde een slaapkamer in 4 dagen (iets dat ons eerder 6 weken gekost had). In het voorjaar hadden we ons grasveld ge-topt en Lisa bracht wat kleur in de tuin met petunies en wat tulpen en irissen (voor een Nederlands accent). Ze heeft ook wat tomaten en paprika verbouwd (en nu -dankzij mijn vader- hebben we een wat uitgebreidere groententuin).

Ze bracht ook geur in het huis met de broodoven die ik haar gegeven heb voor haar verjaardag (1 oktober voor het geval je dit vergeten was !). Nu bakken we zelf ons brood en na een voorzichtige start, experimenteren we nu met diverse toevoegingen (fruit, noten, granen, ...).

En het is alweer december en dat is zomer en feest seizoen hier. Persoonlijk denk ik dat het met de Millennium bug wel mee zal valen, maar wie weet is dit de laatste mail die je van mij ontvangt (voorlopig zeker). Alle verhalen hierboven (en meer) kun je met meer detail en digitale foto's en links op onze vernieuwde web-pagina's vinden. Toen Lisa in Melbourne was, heb ik de tijd waargenomen om wat te spelen met frames en andere trucs.